Ostroga piętowa to częsta diagnoza stawiana podczas występowania bólu w obrębie podeszwowej części kości piętowej. Często pada wtedy ze strony lekarzy propozycja operacji. Czy jest ona jednak niezbędna? Zanim odpowiem na to pytanie warto przeanalizować podłoże powstawania tego typu problemu.
Przyczyny powstawania
Główną przyczyną powstania ostrogi piętowej (czyli dziobiastej narośli na podeszwowej części kości piętowej) jest przewlekłe napięcie rozcięgna podeszwowego (ang. plantar fascia), które przyczepia się do guza piętowego. Prawo Wolffa mówi, że kość poddawana obciążeniu, np. w skutek pociągania jej przez mięsień, może zmienić kształt nawet u dorosłych. Ciągłe przeciążenie powięzi podeszwowej stale pociąga za przyczep do kości piętowej. Okostna stopniowo odciągana jest od kości. Pomiędzy okostną, a związaną z nią tkanką kostną znajdują się liczne osteoblasty – komórki tworzące kość. Są one zaprogramowane, by wypełniać przestrzenie podokostnowe. Tak powstaje ostroga piętowa.
Czy operacja jest potrzebna?
Ostroga piętowa najczęściej sama w sobie nie jest bolesna, ponieważ usytuowana jest pod grubą poduszeczką tłuszczową, która amortyzuje wstrząsy. Ból związany jest natomiast z przeciążeniem powięzi podeszwowej. Operacja, działając miejscowo, nie usuwa przyczyny problemu, a jedynie jego objaw. Stąd też dolegliwości mogą wrócić w jakiś czas po zabiegu, ponieważ w ciele nadal występują restrykcje tkankowe, które powodują przeciążenia.
Terapia ostrogi piętowej
Główną formą terapii w przypadku ostrogi piętowej jest równoważenie napięć, szczególnie w obrębie taśmy powierzchownej tylnej w skład której wchodzą następujące tkanki miękkie: krótkie zginacze palców, rozcięgno podeszwowe, ścięgno Achillesa, mięsień brzuchaty łydki, mięśnie kulszowo-goleniowe, więzadło krzyżowo-guzowe, powięź piersiowo-lędźwiowa, prostownik grzbietu, mięśnie podpotyliczne oraz czepiec ścięgnisty i rozcięgno naczaszne.
W związku z tym, że nasze ciało stanowi nierozerwalną ciągłość, to przyczyną ostrogi piętowej mogą być np. nieprawidłowy wzorzec chodu, lub postawa z głową wysuniętą w przód. W drugim przypadku zmienione jest położenie środka ciężkości i aby nie czuć, że lecimy do przodu dochodzi do napięcia mięśnia trójgłowego łydki, które poprzez swoje połączenie powięziowe przenoszone zostaje na rozcięgno podeszwowe.
W przypadku stwierdzonej na RTG ostrogi piętowej lekarze polecają zastosowanie fali uderzeniowej. Ta forma fizykoterapii to jednak również działanie miejscowe. Aby pozbyć się bólu należy zrównoważyć napięcia w całym ciele, a co za tym idzie odciążyć miejsca przyczepów mięśniowych. W tym celu warto zastosować rozluźnianie mięśniowo-powięziowe, które w sposób pośredni podziała również na układ szkieletowy. Mechanizmy te wykorzystuję również podczas pracy z osobami dorosłymi ze skoliozą.
Rozluźnianie mięśniowo-powięziowe to forma terapii, która polega na uwolnieniu i wydłużeniu tkanek, które są adaptacyjnie skrócone albo też straciły część swojej sprężystości, czyli zdolności do efektywnego wydłużania. Przed przystąpieniem do pracy z siecią powięziową terapeuta przeprowadza wywiad oraz dokonuje szczegółowej analizy posturalnej w statyce i ruchu (bodyreading) na podstawie której dobiera terapię.
Podsumowanie
Pamiętajcie proszę, że jeżeli chodzi o zdrowie, to nie ma dróg na skróty. Poza terapią z wykwalifikowanym fizjoterapeutą należy również wykonywać indywidualnie dobrane ćwiczenia. Nagrodą za wytrwałość będzie życie bez bólu.
Sprawdź prowadzone przeze mnie kursy
Podobne wpisy: